Kimsenin gülüşüne bir anlam yükleyemiyorum artık,
Kimsenin gülüşüne inanmıyorum.
Samimi bir tebessüme, sebep olduğum bir kahkaha muamelesi yapacak kadar yalnızım aslında.
Tebessüm çok, gülüşme çok, kahkaha çok;
Ama ben samimiyet göremiyorum.
Bir kar tanesi olmak isterdim halbuki;
Dağ zirvesinden yuvarlanmak,
Sonunda eriyeceğimi bilerek de olsa büyümek...
Oysa her gelen bir parça alıyor benden,
Huzurlu bir son bile düşleyemiyorum.
Her çırpınışta bir parçam daha gidiyor.
O kadar daralttım ki umut etmelerimi;
Artık umuttan bile bir şey beklemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder